Rozdział 2

,,Naj­gor­szym więzieniem jest przeszłość. "

   Lekcja minęła dość spokojnie, oczywiście zależy dla kogo. Stiles jak zwykle, by jakoś uniknąć kolejnego wezwania ojca, próbował zgłaszać się nawet na nie zadane pytanie przez co doprowadzał nauczyciela do szału. Wiercił się nie spokojnie na swoim miejscu kopiąc przy tym przyjaciela w krzesło.

   -Stilinski ma pan pchły?- odezwał się mężczyzna spoglądając na chłopaka spod okularów.

   -Nie.

   -To zajmij się lekcją, a nie przeszkadzasz innym-odparł poprawiając grube szkła.

   Prychnął słysząc cichy śmiech przyjaciela, który co jakiś czas odwracał się dokładnie lustrując rzekomą pannę Whitaker. Myśli kotłowały mu się pod czaszką nie dając chwili wytchnienia. Przez ten cały czas zastanawiał się nad przestrogą Derek’a oraz nad tym skąd ta dziewczyna wie tyle na temat wilków?

   -Scott… Scott. Budzimy się- zamrugał kilka razy przyglądając się brunetowi.

   Klasę opuszczali ostatni uczniowie zostawiając po sobie tonę papierków i pomazane ławki. Gwar, który dotarł do wyczulonych zmysłów wilkołaka sprawił, że poczuł przeszywający ból. Wstał, powoli pakując zbędne już książki. Teraz jak się nie mylił miał trening lacrosse’a z irytującym trenerem Finstock’iem. Zebrał resztę nie potrzebnych rzeczy, po czym ciągnąc kumpla za rękaw wyprowadził go na pełny po brzegi korytarz.

   -Dobra o co ci chodziło z tym liścikiem?- spytał w końcu Stiles uśmiechając się do przechodzącej Lydi.

   Ominął dwóch mięśniaków robiąc przy tym dziwne figury i wykrzywił twarz w grymasie.

   -Twój ojciec był w domu tych Whitaker’ów, widziałem nazwisko na skrzynce pocztowej.

   -A co to ma wspólnego z Derek’iem?- wyrzucił ręce w niebo.

   Skręcili w stronę szatni przedzierając się przy tym przez roześmiany tłum. Scott przystanął na moment i oparł się o metalowe szafki.

   -Mówił o numerze 146. Ten sam widniał na skrzynce-odparł przeczesując palcami czarne jak noc włosy.

   Musiał przyznać, że czasem głupota Stilinki’ego potrafiła doprowadzić go do przemiany. Zwłaszcza od czasu pogrzebu Allison, jego instynkty były bardziej czułe na bodźce z zewnątrz.

   -To co tam robiła policja?- spytał, choć wiedział, że nie uzyska usatysfakcjonowanej odpowiedzi.

   McCall spojrzał na niego spod przymrużonych powiek i już otworzył usta by rzucić jakąś niepotrzebną docinkę, lecz usłyszał coś czego nie powinien. Wśród rozmów, krzyków oraz głośnych kroków brzmiało miarowe bicie serca. Dźwięk, który tak dobrze znał, był tak samo spokojny, kiedy ukochana osoba zasypiała w jego ramionach. Wręczył przyjacielowi plecak o mało go nie przewracając, a sam zaczął podążać za wyczutą poszlaką. Szedł jak w amoku ignorując wszystkich wokół, nawet przechodzącego trenera, który upomniał go, że ma niecałe 10 minut, aby zjawić się na boisku.

   Podszedł do automatu z jedzeniem i przyspieszył kroku widząc znajomą sylwetkę. Uderzenia były tak samo delikatne jak wcześniej. Dziewczyna stojąca przy swoim przydzielonym schowku wyjmowała z niego jakiś notes, odgarniając niesforny kosmyk z twarzy. To ona. Ale skąd? Jak? W głowie chłopaka roiło się od pytań, a zapach który czuł koił jego nerwy trzymając w przekonaniu, że to nie omamy tylko najprawdziwsza jawa.

   Zatrzymał się tuż za plecami brunetki i położył dłoń na jej szczupłym ramieniu. Przestraszona wymierzyła porządny cios w nos Scott’a. Upadł bezwładnie na ziemie dodatkowo uderzając głową w posadzkę.

   -O boże… Przepraszam cię!- krzyknęła, kucając przy nim.

   -Wszystko w porządku?- spytał Stiles,  podbiegając do poszkodowanego.

   Wilkołak zamrugał parę razy, po czym otarł krew z twarzy.

   -Mogłam mu połamać nos-jęknęła, nadal wytracona z równowagi.- Może pójdę po nauczyciela?

   Chłopak spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami kręcąc głową.

   -Nie, nie, nie. Nie potrzeba,  już nic nu nie jest. Prawda Scott?

   Przytaknął,  powoli podnosząc się do pozycji siedzącej. Przyjrzał się nieznajomej, aż z nadmierną dokładnością.

   -Tak w ogóle jestem Raven- mruknęła, lekko zakłopotana.

   -Stiles- odpowiedział, wyciągając rękę w jej stronę.

   Zignorowała go wpatrując się w otumanionego McCall’a. Wstał, zakołysał się na stopach, po czym wbił wzrok w lusterko znajdujące się na drzwiach metalowej szafki. Odbijał się w niej profil dziewczyny, ale nie tej dziewczyny. Twarz całkowicie mu poszarzała, kiedy osoba odwróciła się w jego stronę.

   -Muszę lecieć na trening-wydukał, nerwowo rozglądając się na boki.

   Odszedł najszybciej jak potrafił, ciągnąc za sobą zdezorientowanego przyjaciela.

   -Odbiło ci? Co się z tobą dzieje!- krzyknął Stilinski, gdy oswobodził się z żelaznego uścisku.

   Szatnia była pusta jedynie było słychać lejącą się wodę pod prysznicem, której ktoś nie dokręcił.

Scott oparł dłonie o wykafelkowaną ścianę i wypuścił ze świstem powietrze.

   -Zdawało mi się, że słyszałem bicie serca-odparł, kątem oka zerkając na reakcje bruneta.

   -Wiesz, to chyba normalne. Każdy z nas ma takie coś co pompuje krew i robi bum, bum.

   -Ja nie żartuje-łypnął na niego zdenerwowany.
   Oddalił się w kierunku schowków, by założyć potrzebny sprzęt i wreszcie zebrać solidne kazanie za to , że się spóźnił. Zapiął kask, po czym ostatni raz rzucił wzrokiem na pogrążone w ciszy pomieszczenie. To co zobaczył na korytarzu nieźle nim wstrząsnęło, a cios jeszcze pogorszył sprawę.
   -McCall!
   Gdy tylko wszedł na boisko zza pleców usłyszał krzyk trenera. Odwrócił się niechętnie krzywiąc się na myśl o tej całej gadce.
   -Czy ty do jasnej cholery znasz się na zegarku?!-spytał Finstock.
   Kiwnął w odpowiedzi głową szykując się na to, że może nie zagrać w następnym meczu. Lecz zdziwił się, kiedy mężczyzna nakazał mu wracać do ćwiczeń. Ustawił się w kolejce nerwowo ściskając kij od lacrosse'a, po czym po raz kolejny rozejrzał się dookoła. 

   Nadeszła jego kolej. Złapał piłeczkę w siatkę i rzucił się biegiem zwinnie omijając jednego z obrońców. Nagle wszystko jakby przestało istnieć. Znów do jego wyczulonego słuchu dobiegło miarowe bicie serca. Tego samego co zaledwie 20 minut temu w szkolnym holu. Potrącił zawodnika z numerkiem 15 przygniatając go swoim ciałem. Miał wrażenie, że świat wiruje nie pozwalając mu na dokładne zobaczenie obrazu.
   -O proszę was! Moja matka jest szybsza!- do rzeczywistości przywrócił go wrzeszczący nauczyciel.
   Zamrugał kilka razy odsuwając się gwałtownie. Wyglądał jak człowiek, który zobaczył ducha, a jego tętno z każdą sekundą coraz bardziej przyspieszało. Pod czerwono czarną osłoną ujrzał twarz, której nie powinien. Osoby, która dawno odeszła. Zmarłej Allison Argent.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Rozdział 2 gotowy mam nadzieję, że wam się spodobał. Bardzo proszę o zostawienie komentarza. To wiele dla mnie znaczy :D
Do nastepnego xoxo